ماجراهای راهول و کاجول

وقتی امشب داشتیم با زهرا برای افطاری می رفتیم خونه جعفر، بنا شد تا انقلاب پیاده بریم. به همین دلیل من شدم راهول و زهرا شد کاجول!

وقتی من بی توجه به رهگذران، آکنده از غم از دست دادن کاجول، به یه درخت تکیه دادم یهو از پشت سرم صدایی شنیدم که گفت: راهول... با شنیدن صدا، با چشمانی پر از غم عشق، سرمو آوردم بالا و نگاهی آهسته به عقب انداختم. اما با دیدن کاجول که خواستگار پولدارشو ول کرده بود و اومد سراغم لبخند ملایمی بر لبم نشست. دیگه غمها رفته بودند. پس جلوی چشم رهگذران پشت یه درخت قایم شدم و سرم و آوردم بیرون و براش آواز خوندم...

اما خوشیها دیری نپایید! یه رهگذر دوچرخه سوار صدایی که از ته دل داشت صدا میزد: کاااااجووووول... رو شنید و فهمید که من در یه دره سقوط کردم و حافظه ام رو از دست دادم سر خیابون باستان که رسیدیم سالها گذشت... کاجول به تنهایی پسرمون راجو رو بزرگ کرده و به زنی پیر تبدیل شده بود (که البته به دلیل درست گریم نشدن، صورتش همچنان جوون بود و فقط موهاشو یکی درمیون سپید کرده بودن!) و البته من هم دوباره ازدواج کرده و دارای دختری بنام جیاندا شده بودم روزگار غدار، راجو رو از غم بی پدری به راه خلاف کشوند و شد معاون جبار سینک، معروفترین آدم بد تاریخ سینمای هند! اما در پایان، درست موقعی که رسیدیم سر خیابون انقلاب، جبار سینک تصمیم گرفت در عوض قرضهای زیادم، جیاندا رو ببره که راجو منقلب شد و جیاندا رو (لازمه تاکید کنم به چشم خواهری!) از دست جبار سینک نجات داد.

و این شد که در پایان، در برابر چشمان منقلب تماشاچیانی که تو صف بی آر تی بودند راهول و کاجول دوباره بهم رسیدند و مثل همه فیلمها٬ پس از آن به خوبی و خوشی با هم زندگی کردند.

نتیجه گیری اخلاقی: به اطلاع تمام دوستانی که برای نجات از تنهایی نه از سر علاقه به طرفشون، دنبال ازدواج میرن، می رسانم که گمونم بهتره دنبال یه دوست خوب باشن نه همسر و بذارن هر چیزی جای خودش باشه! البته اگه دوستی انقدر دوست داشتنی پیدا کردن که دلشون خواست هر روز ببیننش گمونم اونموقع، وقت ازدواجشون رسیده! (این دوستی همون دوران نامزدی واقعی یا به زبون اسلام ازدواج موقته! دورانی که اگه خوشت نیومد مجبور نیستی از ترس حرف خانواده و در و همسایه، ادامه اش بدی!)

زمانی که من و زهرا پس از آشنایی، پیش فرضمون این بود که داریم برای ازدواج، همدیگه رو می سنجیم، به دلیل اینکه علاقه لازم برای پذیرش و پایبندی به مسئولیتهای زیادی که در این زمینه، رو دوشمون قرار میگرفت، نبود (مسئولیتهایی از قبیل اینکه توقع داری طرف اکثر خصوصیات آدم ایده آلتو داشته باشه، نباید به یکی دیگه توجه کنه، باید همه جا کنارت باشه، به طور مداوم باهات تماس بگیره، اونقدری که دلت میخواد دوستت داشته باشه و ...) خودمونو مجبور به پذیرششون کردیم و به همین خاطر، رابطه مون پر از درگیری و استرس بود و زیاد خوش نمی گذشت، اما از وقتی که بنا رو بر این گذاشتیم که بهتره فکر ازدواج رو از سر بیرون کنیم و برای هم دو تا دوست خوب باشیم اوضاع عالی شده!

اگرچه الان مال هم نیستیم و هر کس در انتخاب گزینه های ازدواج یا دوستیش مختاره اما خیلی این دوستی لذتبخش تر و زیباتر شده! جا داره که در همینجا براش دعا کنم، اگه در آینده انقدر به دل هم نشستیم که خواستیم با هم ازدواج کنیم یا روزی رسید که هر کدوممون دلش خواست با یکی دیگه ازدواج کنه، در نهایت از این دوستی، خاطره ای پر از شادی و درسهای زیبا بجا بمونه... 

:*