لوس

بچه که بودم خوندن داستان تام سایر عجیب روم تاثیر گذاشت! اون قسمتش که خاله اش بخاطر اشتباه سید پسرخاله لوس و نازپرورده اش٬ اشتباها اونو دعوا می کنه و اونهم رنجیده٬  تصمیم میگیره با هاکلبری فین بره اکتشاف یه جزیره وسط رودخونه و برای تمام عمرش همونجا بمونه...
با رسیدنشون به جزیره٬ یهو با طوفان غیر منتظره٬ بند قایقشون باز میشه٬ و فرداش کنار ساحل درهم شکسته با یه لنگه کفش تام روش پیدا میشه همه مردم شهر به این نتیجه میرسن که تام مرده!
تام میفهمه و یواشکی برمیگرده اما درست وقتی که میبینه خاله اش داره بخاطر احساس گناه از دعوای ناعادلانه اش گریه می کنه انقدر کیف می کنه که تصمیم می گیره فعلا برنگرده تا روز مراسم تدفینش در کلیسا...
یادم میاد که تا سالها آرزوم این بود که وقتی مامانم دعوام میکرد بمیرم و کیف کنم از اینکه دلتنگی ها و پشیمونیشو ببینم و بعد درست مثل صحنه باشکوه بازگشت تام سایر٬ درست وقتی که کشیش گفت: این دو نوجوان به دریا رفتند و ... در کلیسا رو  باز کنم و مثل تام بگم : و بازگشتند!
تا مامانم و دوستهام زار بزنن و بغلم کنن و سر و رومو ببوسن!
البته الان که یه آدم بزرگ شدم خیلی ماهرانه تر خودمو لوس می کنم مثلا هر بار که دانشجوهای بابلم رو میبینم بظاهر از سر دغدغه اطلاع از اوضاع دانشگاه٬ ازشون خبرهارو می پرسم اما وقتی بهم میگن اوضاع بعد از رفتن من دیگه خیلی خوب نیست! ته دلم بنحو بیشرمانه ای خوشحال میشم کیف می کنم!
یا وقتی بنا بود برم سربازی یا کلا بیام تهران در حالی که خودمو نسبت به رفتن بی اهمیت نشون میدادم به بهانه های مختلف ظاهرا برای مشخص کردن تکلیف اوضاع پس از رفتنم بحثشو به میون می کشیدم تا بچه ها بگن چقدر اوضاع بد میشه اگر برین؟! و ته دلم قند آب بشه!
اون شبی که آخرین پست رو نوشتم شب خوبی نبود! بشدت افسرده بودم بحدی که هم اسماعیل و هم منصور اومدن برای دلداریم... برای اینکه بتونی زندگی واقعی مشترکتو شروع کنی خیلی بده که لازم باشه رویاتو فراموش کنی! یعنی من هر دختری که سرراهم قرار می گیره رو با ملودی مقایسه می کنم و برای همین خیلی سختگیر شدم؟! یعنی نمیشه این رویا رو طوری داشت که به زندگیت آسیب نزنه؟! اصلا چرا این رویا به واقعیت تبدیل نمیشه؟! با یه آمار سرانگشتی از آدمها میشه فهمید کسی به ملودی زندگیش نرسیده! داغترین عشقها هم پس از ازدواج٬ تبدیل شدند دیگه عشقی دیوونه کننده نبودند!
آیا عشقی جاودانه٬ این بزرگترین آرزوی اکثر ما آدمها٬ چیزیه که هرگز نمیشه بهش رسید و خدا مارو عمدا گذاشته تو حسرت یه رویای موهوم یا من یه مرگم هست و یه کاری باید می کردم که نکردم؟!
اون شب هزارتا فکر و خیال توی ذهنم می چرخید که این پست رو گذاشتم... نه اینکه الان جوابشونو داشته باشم ها... نه اما در این مدت فهمیدم که حتی همون موقع نوشتن این پست٬ باز هم به امید نظری از سوی ملودی بودم! و حتی از طرف شما...
منی که دیگه نمیخواستم وبلاگ بنویسم هر دو روز یکبار می اومدم و با شوق نظراتتونو می خوندم... دلم میخواست - و میخواد - که شما ناراحت بشین و بهم بگین نبند وبلاگتو...
دلم اصلا هم خجالت نمی کشه از ناراحت کردنتون و سوءاستفاده از احساسات خوبتون نسبت به مسعود! درست مثل بچگیهام که قهر می کردم و با اخم به همه و بی اعتنا به بقیه میرفتم توی اتاقم اما دلم داشت پر میکشید واسه اینکه یکی بیاد نازمو بکشه... اونموقع بلد نبودم مثل الان بگم: آهای! دویست نفری که در طول این ۵ روز به این وبلاگ سر زدین... توی رفتارتون دوست داشتنتونو نمی بینم... لطفا دعوام نکنین بخاطر قهر کردنم! دلیل منطقی نخواین و  نیارین... دلمو برای چیزهای خوبی که از دست میدم نسوزونین تا بلکه برگردم... تهدیدم نکنین که دیگه نه من نه تو... و از همه وحشتناکتر٬ به تصمیمم احترام نذارین و به گرمی باهام خداحافظی نکنین!
آهای! مثل مامبوجامبو و من و هیچ بیاین نازمو بکشین! اونهایی که اگه بمیرم اشک توی چشمهاشون جمع میشه الان که زنده ام و بهش احتیاج دارم مثل پری سا بیاین سراغم و مثل مهدی و حسین بهم ابرازش کنین...
شاید تا خودم٬ خودمو دوست نداشته باشم این حفره دوست داشتن و دوست داشته شدن در درونم با آب تموم دریاها هم پر نمیشه اما باز هم یادتون نره که دکتر هلاکویی میگه ۹۰٪ از بچه ها از دوران کودکی٬ با مقایسه کردن خودشون با پدر و مادر داناتر و نیرومندترشون٬ به این باور میرسن که آدمهای خوب و دوست داشتنی ای نیستند پس یادتون نره! از ۳ سالگی تا ۱۷ سالگی٬ همه اش به بچه هاتون بگید تو خوبی! تو دوست داشتنی هستی!... نگین تو زیبا یا قوی یا باهوش هستی! اما بگین تو خوب هستی... تو دوست داشتنی هستی...