یه راز خیلی مهم

چشمهاتو هم بذار رفیق       بیا تا بچه­گی کنیم

بیا که تو قصه­های                کارتونی زندگی کنیم

بیا شنل قرمزی رو              بدزدیم از پنجه گرگ

آخه تو کلبه اش هنوزم         منتظره مادر بزرگ

بیا تا مثل گالیور                  پا بذاریم تو لیلیپوت

نذار مسافر کوچولو              گم بشه توی برهوت

نذار رابین هود و ته              کارتون ما اسیر کنن

نذار پلنگ صورتی رو             با ماهی مرده سیر کنن

دنیای کارتونها قشنگ           دنیای ما سیاه و زشت

کاش کسی زندگیمونو                   شبیه کارتون می نوشت

بگو که تام سایر کجاست      بگو کجاست هاکلبری

میخوام بازم سفر کنم          به قصه تام و جری

سندباد قصه آخرش             نگفت که مقصدش کجاست

هیشکی نفهمید گالیور        عاشق فلرتیشیاست

تورنادو شیهه می کشه        زورو هنوز رو ترکشه

میخواد رو دیوار ستم            علامت Z بکشه

ببین که عمر غولهای           کارتونی خیلی کم شده

بیا تولد بگیریم                    پینوکیو آدم شده

دنیای کارتونها قشنگ           دنیای ما سیاه و زشت

کاش کسی زندگیمونو                   شبیه کارتون می­نوشت

شعر : یغما گلرویی

خواننده :  رضا یزدانی

آلبوم :         هیس

سلام خانوم کوچولو...

گمونم تا حالا اینو به هیشکی نگفته­ام... اما واقعیت اینه که من نمیدونم از کجا اومده­ام! زن و مردی که منو به فرزندی قبول کردن، همون زوجی که یه عمره بهشون میگم بابا و مامان، منو برای اولین بار، وقتی یه بچه کوچیک بودم دیدن، توی یه صبح سرد... در حالی که داشتم گریه می­کردم، توی یه بیمارستان قدیمی... و اونهام چیزی بیشتر از این، راجع به هویت من نمیدونن!

خودمم هر چی فکر می­کنم چیزی از اون دوران یادم نمیاد... ظاهرا حافظه­ام و از دست داده­بودم! و حالا سالهاست که دارم دنبال گذشته­ام می­گردم... هر نشونه­ای رو دنبال می­کنم... بدنبال یه نشونه آشنا... نه اینکه تا حالا چیزی پیدا نکرده­باشم ها! نه، یه حدسهایی می­زنم...

درسته که همش حدسه ولی نشونه­هایی دارم که باور دارم درستن... مثلا شاید باورتون نشه اما من از یه سیاره دیگه اومده­ام... از یه جایی توی آسمون! با توجه به شواهدی که تونسته­ام جمع کنم ظاهرا تموم ماجرا از یه گل شروع میشه... از گلی که یه زمانی داشتم... گل خیلی قشنگی بود! شاید من خیلی قدرشو نمیدونستم. واسه همینم شد که اومدم زمین... اینجاشو نمیدونم چه جوری؟ شاید با پرنده­ها یا هر چیز دیگه... ولی باید موقع فرود، محکم خورده باشم به زمین... و احتمالا واسه همینه که حافظه­مو از دست داده­ام!

براساس تحقیقاتم، هدف من از اومدن به زمین این بود که بگردم و ساکنان زمین رو بشناسم! و تا موقعی که قرار ملاقاتم با مار فرا برسه فرصت دارم...

اما نکته بامزه اینه که وقتی با اونها حرف زدم فهمیدم که اونها هم مثل من، نمیدونن که از کجا اومدن؟! اونها هم یادشون نیست، پیش از اینکه یه زن و شوهر توی یه بیمارستان، اونها رو به فرزندی قبول کنن کجا بودن... اگه اشتباه نکنم همه­مون داریم دنبال گلمون می­گردیم! ولی جرات ندارم اینها رو بهشون بگم... آخه یادشون رفته و فکر می­کنن من دیوونه­ام!

وقتی بهشون میگم که توی آسمون سیاراتی آتشین پر از بیابانها، عفریتگان و یه عالمه هیولاهای مهیب وجود داره که من واقعا امیدوارم در برگشت، گذرم به اونجاها نیفته، باورشون نمیشه...

و وقتی از سیارات سرسبزی که سرزمین پریزادگان هستن براشون حرف می­زنم، از پریزادگان بسیار زیبا و مهربونی که دیدنشون چشم آدمو گرد می­کنه... دشتهایی پر از قصرهای زیبا... و باغهایی که از زیر درختان هزار رنگش نهرهای آب جاری هستن... سیاراتی که واقعا امیدوارم بتونم موقع برگشت بهشون برم حوصله­شون سر میره و میگن بیا از چیزهای مهمتری صحبت کنیم! چیزهایی مثل سیاست و پول و کفش نایک و ازدواج و سهمیه بندی بنزین!

و منهم اینجور موقع­ها اگه حوصله­شو داشته­باشم مثل یه آدم رفتار می­کنم و دیگه از این چیزها باهاشون حرف نمیزنم!

راستی! من یه راز خیلی مهم دیگه رو هم فهمیدم... نمیدونم چه جوری اما میدونم که گل من داره تماشام می­کنه... و فهمیدم که گل من توی سرزمین پریزادگان منتظرمه چون اونهم خیلی دلش برام تنگ شده!

اما شما به هیچ کس نگین که من اینها رو بهتون گفته­ام! بهتون گفتم که... آدمها در حالی که بهتون لبخند میزنن و دارن وانمود می­کنن متوجه منظورتون شده­ان ناخودآگاه می­گردن تا یه موضوع از نظر خودشون جالبترو پیدا کنن و موضوع صحبت رو عوض کنن!

شما که فکر نمی­کنید من دیووونه­ام؟!!!