چند تا آدم

بابا لنگ دراز عزیز یا به عبارت دیگه خانوم کوچولوی ملوسم! روزت بخیر...

اگر چه نمیدونم کجایی و داری چیکار می­کنی و چه احساسی داری و حتی نمیدونم اسمت چیه یا قیافه­ات چه شکلیه ولی با این وجود روزت بخیر... پریروز اولین جلسه اولین کلاسم در دانشگاه آزاد تهران جنوب بود... از صبح، رییس آموزش، مسئول کتابخونه، سایت و هر مسئول دیگه­ای که رفتم پیشش منو با دانشجوها اشتباه می­گرفت... که این منو به فکر یه نقشه موش کثیفانه انداخت!

سر ساعت 10 که رفتم سر اولین کلاسم، مثل یه دانشجوی مودب رفتم روی صندلی ردیف جلوی کلاس نشستم! تنها یه دختره اومده بود و طبیعتا بخاطر قیافه و تیپ لباس پوشیدنم و اینکه نرفته بودم جلوی کلاس حدس زد یه دانشجو هستم... منم جلد کتاب آرتمیس فاول رو از کیفم درآوردم و در حالی که توی دلم داشت قند آب میشد شروع کردیم به خوندن... لحظات به نرمی گذشتن و دانشجوها یکی یکی اومدن توی کلاس... سرک می­کشیدن که ببینن استاد اومده یا نه و وقتی می­دیدن هنوز نیومده با هم حرف میزدن و از خصوصیات این استاد جدیده هاشمیان که اومده بود از هم می­پرسیدن... یکی از دخترها از من که رو به در ورودی کلاس بودم با ایماء و اشاره پرسید: «استاد اومده؟» و وقتی که من (با یه عذاب وجدان درونی) گفتم : «نه!» اومد توی کلاس و به دختری که پیشم نشسته بود گفت: «من میرم تو صف حذف و اضافه... استاد اومد واسه ام یه تک زنگ بزن بیام...» و رفت!

بعد از 15 دقیقه از جام پا شدم و به بغل دستیم گفتم: «واسه دوستت یه تک زنگ بزن...» و رفتم روی صندلی استادها نشستم و شروع کردم به حرف زدن : «چه فرقی بین یه استاد و دانشجو هست؟ چی باعث میشه که ما یکی رو به عنوان استاد بپذیریم و یکی دیگه رو به عنوان دانشجو؟... تیپ لباس پوشیدن رسمی و با تاخیر اومدن سر کلاس و حرفهای جدی زدن و جلوی کلاس نشستن که یه مشت ادا و رفتار کلیشه­ایه؟...

اگه شما جای این استادهای بیمزه و کسالت بارتون بودین و بعد از دفاع کردن از پایان نامه­تون میشدین استاد چیکار می­کردین تا شما رو به عنوان یه استاد بپذیرن؟ شمایی که تا دیروز توی خوابگاه سطل آب روی سر هم اتاقیهاتون خالی می­کردین و حتی مامانتون هم شما رو داخل آدم حساب نمیکرد حالا باید چی کار کنین که 40-50 تا دانشجویی که یه اسب آبی رو هم درسته قورت میدن ازتون حساب ببرن و شلوغ نکنن؟

چرا ما آدمها نمی­تونیم خودمون باشیم و در عین حال ما رو در جایگاهمون بپذیرند؟ چرا احمدی نژاد نمیتونه دلش بخواد که قلقلکش بدن؟ یا رییس دانشگاهتون اعتراف کنه که از خانمش می­ترسه؟ یا مدیر گروهتون جناب آقای مهندس عزت دوست از پفک خوشش بیاد؟ این سئوالیه که هر کس در زندگیش باهاش روبرو می­کنه... شما دخترها بناست مادرهایی بشین که یه روز دلتون خواهد خواست در جواب پاسخ یکی ازسوالهای بچه­تون بگین: «منم نمیدونم باید در این مورد چیکار کرد؟ خودت ایده­ای نداری؟...» بدون اینکه بترسین که سیاستتون در آینده خدشه­دار بشه... و شما پسرها بعدا بناست کارمندهایی بشین که شاید دلتون بخواد یه روز به رییستون بگین: «امروز دلم گرفته... دلم نمیخواد کار کنم!» کاشکی ما آدمها بتونیم راهی رو پیدا کنیم که هم خودمون باشیم و هم بقیه ما رو همین جوری که هستیم بپذیرن!

چرا پسرها نباید کم بیارن و گریه کنن و چرا دخترها که دلشون پر می­گیره که پسری رو پیدا کنن که با تموم وجود دوستشون داشته باشه باید جلوی پسرا یه قیافه بی­اعتنا بگیرن که مثلا ما برامون اصلا پسرها و این چیزها مهم نیستند... کاشکی دخترها میتونستن بپرن هوا، از خوشحالی جیغ بزنن، از عصبانیت سر یکی داد بزنن، بدوند یا به یه پسر بگن : «رفتارت خیلی به دلم نشسته و دلم میخواد منو دوست داشته باشی...» بدون اینکه بترسن از اینکه یه دختر سبکسر جلوه کنن... یه ترم وقت داریم راجع به جواب این سئوال فکر کنیم که چه جوری میشه هم خودمون باشیم و هم بقیه ما رو بپذیرن... و ضمنا دلم میخواد در طول این ترم، من در نقاب و نقش استاد نباشم و شماها هم در نقاب و نقش دانشجو... دلم میخواد این کلاس بهانه­ای برای آشنایی چند تا آدم با همدیگه باشه نه یه مشت بحث بین استاد و دانشجو...»

وقتی حرفهام تموم شد یه دختره گفت : «همیشه سر کلاس یه استاد جدید، استرس داری که طرف چه جور آدمیه؟ اما با این کارتون خیالم راحت شد و فهمیدم این ترم کلاس جالبی در پیش رو خواهیم داشت! چقدر خوبه که لابلای درس، از زندگی هم حرف بزنیم...» بعد همه خودمونو به روشی که پیشنهاد دادم معرفی کردیم... مثل یه آدم!

من بهشون اعتراف کردم که نون خامه­ای و فیلمها و کتابهای علمی-تخیلی رو خیلی دوست دارم... الگوهام کارتونها هستند و رویام اینه که مثل پدر میشا در کارتون دهکده حیوانات اینقدر دانا بشم که حتی وقتی یکی مثل آقای ببر (پدر دراگو) از من متنفره و میخواد هرجور شده ضایعم بکنه و از دهکده بندازتم بیرون، بازم دوستش داشته باشم و با تموم وجودم هر بار که می بینمش بهش لبخند بزنم!...

بعد نوبت به دانشجوها رسید و فهمیدم یکی از اونها عاشق تماشای سریالهای کارتونی به زبان اصلی هست، دومی زندگی رو به خودش سخت می­گیره و سومی معمولا رمانهای نوجوانانه برادر کوچیکشو می­خونه... تازه بنا شد یکیشون هم برام رمانی از سیدنی شلدون بیاره!

وقتی در پایان گفتم : «خوب! دیگه به اندازه کافی حرف زدیم که بتونیم بدون عذاب وجدان، کلاسو به بهانه کم بودن تعداد افراد تعطیل کنیم... روز خوبی رو در پیش رو داشته باشید!» از لبخندی که بر لب دانشجوهام نشسته بود، حس کردم که دارم شیوه تدریس استاد رمان انجمن شاعران مرده رو یاد می­گیرم!