بالای یه تپه

سلام دخترک زیبا و دوست داشتنی من... امروز داشتم وبلاگ مریم رو می­خوندم... گمون نکنم بشناسیش... یه دختر دوست­داشتنی، غمگین و مهربونه... پرسیده بود دلتون می­خواست خونه­تون کجا باشه؟... چه شکلی داشته باشه... و این منو به یاد رویایی انداخت که چند وقت پیش دیده­بودمش... من بودم و تو! توی خونه رویایی­مون...

یادم میاد که دو سال از ازدواجمون می­گذشت و منو تو، توی یه خونه سپید با بالکنهایی که ازشون گل سرخ آویزونه زندگی می­کردیم... بالای تپه­ای سرسبز وسط یه جنگل زیبا... از اون تپه­هایی که میتونی از بالا تا پائینش غلت بخوری... محصور در میان یکی از اون جنگلهای زیبای دامنه آلپ که منظره دوردست کوهستان و آبشارش دل بیننده رو حسابی می­بره... اون شب همه دوستامون اومده­بودن خونه­مون مهمونی... توی اتاق پذیرایی بودیم... وسط اتاق پذیرایی با یه راه پله چوبی دورانی به طبقه بالا به اتاق زیر شیروانی که از همه طرف با دیوارهای شیشه­ای به جنگلهای اطراف دید داشت می­رسید... روی کفپوش پارکت چوبی قهوه­ای سوخته، جلوی آتش گرم و دلپذیر شومینه قاسم بود و نادیه... محمد توسلی... پویان... مهدی شریفیان... بابک... رضا حسامی­فرد و خیلی­های دیگه... اتاق پر بود از آدم...

یادم میاد که بعد از گذروندن یه شب عالی، وقتی که تقریبا همه خوابشون برده بود، اومدم بالای سرت و دیدم داری برای یه بچه قصه­ای تعریف می­کنی تا خوابش ببره... دستمو گذاشتم رو شونه­ات و تو برگشتی و یکی از اون لبخندهای قشنگتو نثارم کردی... با هم به اتاق خوابمون رفتیم و تو پیراهن صورتی و پیژامه مخملی خوابتو پوشیدی و کنارم زیر پتوی کرکی دراز می­کشی... دستمو روی بازوی لختت گذاشتم و نوازشت کردم. تو هم نوک انگشتامو به آرومی بوسیدی... و بعد انقدر به چشمهای مهربونت خیره شدم تا خوابم ببره... وای که حتی تصورش هم دیوونه­ام می­کنه...